“ႏိုင္ငံေရးသမားဋီကာ”။
----ေမာင္၀ံသ
ႏိုင္ငံေရးသမား (Politician) နဲ႔ ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္ (Statesman) ကို ခဲြျခားရွင္းျပတဲ့ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ ဖတ္ရႈေလ့လာ ၾကၿပီး ႏိုင္ငံေရး သမား ေတြကို ကိုယ္က်ဳိးရွာ သမားေတြလို႔ ထင္ျမင္ယူဆ သူေတြ အေတာ္မ်ား ေနတယ္ဗ်။
ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္သူ အားလံုးကို လႊမ္းၿခံဳၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမား (Politician) လို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာလည္း ပုထုဇဥ္ေတြျဖစ္လို႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနမ်ား ရွိၾကစၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အနည္းအမ်ားေတာ့ ကြာျခားၾကမွာေပါ့။
အဲဒီအေပၚ မူတည္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုး၊ ႏိုင္ငံေရး သမားေကာင္းရယ္လို႔ ကဲြျပားလာၾကတယ္။
ဆိုးတယ္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံေနရတဲ့ လူထုက အကဲျဖတ္ သတ္မွတ္ၾကတာပါ။
ေကာင္းက်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိးဘယ္ဟာ လုပ္သလဲ။
အစိုးရအရာရွိတေယာက္ဟာ သူ႔အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရင္ အရာရွိေကာင္း တေယာက္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ သူနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ ျပည္သူ ေတြကို အက်ပ္ကိုင္၊ ပညာျပၿပီး လာဘ္လာဘရေအာင္လုပ္ရင္ အရာရွိဆိုးလို႔ ေျပာၾကတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ။
ျပည္သူလူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း၊ျပည္သူလူထုကို အာဏာအလဲြသံုးၿပီး ျပန္လည္ႏွိပ္စက္ေနရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုးပါပဲ။
အရာရာကို ျပည္သူလူထု ေကာင္းက်ဳိးလုပ္သလား၊ ဆိုးက်ဳိးလုပ္သလားနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရပါမယ္။
“ပီတိကိုပဲ စားရမယ္”။
အစိုးရ၀န္ထမ္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမား ကြာျခားတာက အစိုးရ၀န္ထမ္းက သူ႔ပညာနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈ အားေလွ်ာ္စြာ လစာ၊ ေငြေၾကးရရွိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားက လစာေငြေၾကးမရဘူး။
ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းအလုပ္ျဖစ္တယ္။သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရမယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းတာမဟုတ္ပါ။
သေဘာတရားအရေျပာရရင္ မိမိအလိုဆႏၵအေလ်ာက္ အမ်ားအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ထက္သန္လြန္းလို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္ျခင္းဟာ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ တာ၀န္အပ္ႏွင္းၿပီး လုပ္တဲ့ မစ္ရွင္ (Mission) အလုပ္ ျဖစ္တယ္။
ကုသိုလ္ျဖစ္ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးစကားလံုးနဲ႔ ေျပာရင္ သာသနာျပဳ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္တယ္။
ဒါျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ ဘာရသလဲ။
ဘာမွ မရပါဘူး။
ဒါျဖင့္ ဘာစားသလဲ။ ပီတိကိုပဲ စားရပါမယ္။
သူပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခု ေအာင္ျမင္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ပီတိျဖစ္ေနမယ္။
အဲဒါ အရသာပဲေပါ့။ သူပါ၀င္စြမ္းေဆာင္ခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေမာ္ကြန္း တင္ခံရရင္လည္း ပီတိျဖစ္တာပါပဲ။ ရင္ဘတ္မွာ ဖဲ၀ါႀကိဳးေလး ခ်ိတ္ဆဲြေပးတာခံရရင္ပဲ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့သမွ် အနစ္နာခံခဲ့သမွ်ေတြအားလံုး ေျပေပ်ာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ တပည့္ေတြကို ၾကည့္ရ၊ ဆရာေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ရ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထဲမွာ ၀န္ႀကီး၊ ၀န္ကေလး၊ အမတ္စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ရာထူးဌာနႏၱရေတြ အသီးသီးရရွိသူေတြကေတာ့ လစာေငြေၾကးတင္မက လုပ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြပါ ရၾကတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာေတြကေန ေငြေၾကးေတြ ဒလေဟာ ၀င္လာတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႔ကို အဲဒီေနရာမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ပခံုးနဲ႔ထမ္းၿပီး တြန္းတင္ေပးခဲ့တဲ့ တပည့္တပန္းေတြကို ျပန္ၿပီး ၾကည့္ရရွာတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔ကိုလာဘ္ရႊင္ေစတဲ့ ေနရာေကာင္းေပးထားတဲ့ အထက္အရာရွိမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရထားတဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေလးကို လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု က်င့္သံုးေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္ပါေစ၊ အာဏာမွာ ယစ္မူးသြားတတ္တယ္။ ေနရာႏွင့္ ခံယူခ်က္ မတူ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထဲမွာပဲ ရင့္က်က္မႈရွိၿပီး အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို Statesman လို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းတယ္။ Statesman ဟာ ႏိုင္ငံေရး သမား ပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ Politician ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ တာ၀န္ယူလို႔ရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္က ေရြးေကာက္တင္ ေျမႇာက္ခံရဖို႔ ျဖစ္တယ္။ လူသားေရးရာေတြဟာ သူ႔အတြက္ အေရးမႀကီးဘူး။ ရာထူးေနရာရွိမွ သူ႔ၾသဇာအာဏာကို လူေတြက လိုက္နာၾကမယ္လို႔ သိထားတယ္။ တုိင္းျပည္ေကာင္းက်ဳိးလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ပထမဆုံး အာဏာရေအာင္ လုပ္ရမယ္လို႔ ခံယူထားတယ္။ Statesman ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက လူသားေရးရာကို ပိုစိတ္၀င္စားတယ္။ သူ႔အတြက္ ေနရာဟာ အေရးမႀကီးဘူး။ လူအမ်ားေကာင္းက်ဳိးကို ဘယ္ေနရာက လုပ္ရလုပ္ရ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ လူေတြကို ကူညီႏိုင္သမွ် ကူညီတယ္။ Statesman နဲ႔ Politician ကို ခဲြျခားၿပီးေျပာထားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုအမိန္႔တခ်ဳိ႕ရွိတယ္။ “ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပဲြကိစၥကို စိတ္၀င္စားတယ္။ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္က လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္အတြက္ စိတ္၀င္စားတယ္။” ဒီအဆို အမိန္႔ကို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ တရားေဟာဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာ ဂ်ိမ္းဖရီးမန္းကလပ္က မိန္႔ဆိုခဲ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ မ်က္ေတာင္ေမႊးတဆံုးပဲ ၾကည့္တတ္သူလို႔ ယူဆရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေမရိကန္ သမၼတႀကီး ေအဘရာဟမ္လင္ကြန္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ထင္ရွားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြ မိန္႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ “ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္အဖို႔ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္ အျမန္ဆံုး ျဖစ္လာေစတဲ့ နည္းကေတာ့ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ရႈံးဖူးျခင္းပါပဲ” “သူ႔ႏိုင္ငံေရးကို ခင္ဗ်ားလက္မခံႏိုင္ရင္ သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေခၚတယ္။ အကယ္၍ လက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူဟာ ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္ပဲ” “ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္အစစ္ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္၊ စြန္႔စားရဲသူကို ေခၚတယ္” ျပည္သူ႔ေမတၱာ ေရာင္ျပန္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အဆိုအမိန္႔စာကိုးမ်ားအရ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း လူအမ်ားရဲ႕ ကိုးစားယံုၾကည္ျခင္းကို သိပ္မရဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္အဆင့္ကို လူတိုင္းေရာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ မည္သို႔ဆိုေစ အသက္ရွင္ေနတဲ့အခိုက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အမ်ားအက်ဳိးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္သြားၾကရင္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအေပၚ ျပည္သူ႔ေမတၱာ ေရာင္ျပန္ဟပ္လာမွာပါလို႔ ေျပာခ်င္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
“-ေမာင္၀ံသ”။
16-jun - 2010
