စစ္ပဲြေတြ ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမွာလဲ----တဲ့

သည္ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး က်ြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ရိုက္ထားတာမဟုတ္ဘူး ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ကခ်င္ျပည္နယ္စစ္ဆင္ေရးကေန တပ္ေျပာင္းပါလို႔ မႏၱေလးမွာ ေပးခဲ့တာပါ
ဓါတ္ပံုနဲ႔ ၾကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေျပာျပထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ျပန္ share တာပါ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တဲ့ ေနရာက မိုးေကာင္းကေန မိုင္ ၂၀ ေဝးတယ္ မိုးေကာင္း-ကာမိုင္း-ဖာကန္႔ သြားတဲ့လမ္းမွာ ကာမိုင္းတံတား မိုင္းခြဲမယ္လို႔ သတင္းရလို႔ အေရးေပၚ ခ်ီတက္ရတယ္ဆိုပဲ ည ၈နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဒီရြာေလးကိုေရာက္တယ္ ခဏနားၾကတာေပါ့ ခ်ီတက္သြားလာေနရတာဆိုေတာ့ ညစာသီးသန္႔မခ်က္ဘူးတဲ့ ေန႔လည္စာနဲ႔ တစ္ခါတည္းတြဲခ်က္တယ္ ညစာကို ဟန္းေကာထဲထည့္ျပီးေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္စားရတာေပါ့။ ရြာအထြက္နားေလးမွာ ကင္းပတ္ပတ္လည္ခ်ျပီးေတာ့ နားၾကတာ။ ခဏေနေတာ့ လူေလးေယာက္လမ္းေလ်ာက္လာေနတာ ကင္းသားတစ္ေယာက္က ဘယ္သူလဲရပ္ လုိ႔ ေအာ္လိုက္တာ တစ္ဖြဲ႔လံုး ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ျပီးသြားျပီ အဲဒီက အန္တီတစ္ေယာက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ဓါတ္မီးနဲ႔ထိုးျပျပီးေတာ့ က်ြန္မတို႔ပါ ေရလာပို႔တာပါ ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ၾကီးတစ္ေယာက္က လာလာ အန္တီတို႔ လာခဲ့ပါ လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္ ေရာက္လာေတာ့ ေရပံုးႏွစ္ပံုး အဖြားကတစ္ပံုး အန္တီကတစ္ပံုး ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါလာတယ္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ က်ြန္မတို႔က သည္ရြာကပါ.. ေရဆာေလာက္မယ္ထင္လို႔ ယူလာတာပါ။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ပင္းပန္းတာနဲ႔ တြင္းေရေအးေအးေလး ေသာက္လိုက္ရရင္ ဆိုျပီး အာသီသ ရွိေနၾကတာပါ။ ေရလည္းေတြ႔ေရာ ေသာက္ရတာ အရသာ ရွိလိုက္တာ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေသာက္လဲေသာက္ျပီးေရာ အဖြားက ေမးတယ္ တူေလး ထမင္းစားျပီးျပီလားတဲ့ က်ြန္ေတာ္ကေခါင္းခါလိုက္တယ္ ဒါနဲ႔ သူ႔ေျမေလးကို ကခ်င္စကား တစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္ သားေလးက ခ်က္ျခင္း အိမ္ျပန္သြားေရာ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အဖြားကို ေမးလိုက္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဖြား အိမ္မွာ က်န္တဲ့ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြယူခိုင္းလိုက္တာ။ က်ြန္ေတာ့္မွာေလ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ ထိုင္ရွိခိုးလိုက္တယ္ ပင္ပန္းျပီးေတာ့ ေရလဲဆာ ဗိုက္လဲဆာ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တအားခံစားရတယ္ က်ြန္ေတာ့္မွာ ျပန္ျပီး ဂါရဝျပဳစရာ ဘာမွမပါဘူး ဒီအတိုင္းထုိင္ရွိခိုးလိုက္တာ ေလးစားလြန္းလို႔။ ခဏေနေတာ့ ရြာဘက္ကေန သားေလးအျပင္ ၁၁ ေယာက္ေလာက္ ပါလာတယ္ ထမင္းအိုးေတြ ဟင္းခြက္ေတြေရာ ေရပံုးေတြေရာ ထပ္ေရာက္ လာတယ္ ဒီမွာတင္ပဲ ထိုင္စားလိုက္တာ အားရလိုက္တာ။ ရဲေဘာ္ေတြလဲ ျပံဳးစိစိနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ေနၾကတာ ခဏက ခ်ီတက္ခဲ့ရလို႔ ေမာတာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိေတာ့ဘူး။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္း မစားရတာၾကာျပီေလ။ ဟန္းေကာထဲကထမင္းလဲ ေခ်ြးတရြဲရြဲနဲ႔ သိုးေနေလာက္ေရာေပါ့။ ခရီးဆက္ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက မိသားစုေတြကုို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလို႔ကို မဝဘူး။ က်ြန္ေတာ္ကလဲ အဖြားကိုေက်းဇူးတင္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာေပါ့ အဖြားကလည္း ေဘးကင္းပါေစ၊ က်န္းမာပါေစ၊ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားပါေစ လို႔ဆုေတြေပးလုိ႔။ ဒီေနရာမွာ အဖြားလည္း မ်က္ရည္ဝဲတယ္ က်ြန္ေတာ္လဲ မ်က္ရည္ဝဲတယ္ဗ်။ ဒီၾကားထဲမွာ အဖြားေမးခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းကို အခုထက္ထိေမ့မရဘူး။ “စစ္ပြဲ ဘယ္ေတာ့ျပီးမလဲ” တဲ့ ။

ဒီဓါတ္ပံုနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို က်ြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မႏၱေလးေရာက္တုန္းေျပာျပခဲ့တာပါ
စစ္ျဖစ္ရင္ အဖြဲ႔ အစည္းတိုင္းက သူ႔ဆင္ေျခသူေပးေနၾကမွာပဲ ႏိုင္ငံရဲ႕စစ္တပ္က စစ္အသံုးစရိတ္တက္သလို KIA ကျပန္တို္က္ဖို႔ က်ည္ဆံေတြ လက္နက္ေတြ ရိကၡာေတြက ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ သယံဇာတေတြပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဒသခံတိုင္းရင္းသား ျပည္သူေတြပဲနစ္နာတာပါ။

လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကလည္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားပါျပီ KIA အေနနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စားပြဲဝိုင္းမွာ ဝင္လာေအာင္ က်ြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ တိုက္တြန္းလိုက္ၾကရေအာင္။
Photo taken by my friends
Written by Myanmar Flashs